عوارض دیابت در پا
بیماری دیابت، میتواند اثرات ناخوشایندی بر پا بگذارد. قند خون بالا در دراز مدت، منجر به آسیب اعصاب در انتهای اندام ها و آسیب عروق خصوصاً در نواحی انتهایی میشود که متعاقب آن فرد، دچار از دست دادن بعضی از حس ها و قابلیت های طبیعی پوست می شود. شروع کننده زخم های دیابتی در پا، آسیب به اعصاب، در انتهای اندام هاست که به آن نوروپاتی می گویند که معمولاً به صورت دو طرفه است.
نوروپایی میتواند به دو صورت حسی (از بین رفتن تعریق و دمای پوست) و حرکتی (از دست رفتن عملکرد و انقباض عضلات با فشار داخل پا) باشد. در ادامۀ ایجاد زخم، عاملی که مانع بهبود زخم مشود آسیب عروق و خونرسانی (آنژیوپاتی) اندام است.
زخم های ایجاد شده در کف پا، معمولاً به علت فشار وزن ایجاد میشود و زخم های پشت و پهلوی پا در نتیجه فشار کفش ایجاد میشود. هرچه زخم بزرگتر و عمیق تر باشد درمان آن سخت تر است، بنابراین نتیجه درمان زخم، غیرقابل پیش بینی است.
از بین رفتن تعریق و دمای پوست پا، منجر به خشکی پوست و ایجاد ترک های پوستی میشود که در ادامه می تواند منجر به ایجاد زخم شود. در صورت وجود زخم های قبلی در بیمار و سابقه قبلی زخم، زخم های جدید خطر بالقوه، برای عدم بهبودی و تهدید قطع اندام دارند.
زخم های دیابتی بیشتر در مکان هایی از کف پا ایجاد میشوند که برجستگی استخوانی وجود دارد.
آن دسته از زخم ها که در ناحیه پشت و کناره های پا قرار دارند، حتی یک ساعت پس از پوشیدن کفشهای نامناسب می توانند ایجاد شوند.
زخم های پاشنه به این علت که در پاشنه بافت چربی کم عروقی قرار دارد معمولاً سخت ترین درمان را دارند. معمولاً زخم های پشت پاشنه عفونی میشوند و زخم های پاشنه، معمولاً به جراحی نیاز دارند.
زخم های انگشتان کوچک میتواند منجر به عفونت انگشتان کوچک شود اما خود زخم، سیری آهسته و مزمن دارد.
آنچه مشخص است این است که کنترل قند، برای پیشگیری و درمان پای دیابتی حیاتی است.