پیچ خوردن مچ پا
یکی از شایعترین آسیب های مچ پا می باشد. به دنبال یک پیچ خوردن ساده اتفاقات زیادی ممکن است در لیگامان ها، غضروف مفصلی، استخوانها و تاندون های مچ پا و پا ایجاد شود. عدم درمان صحیح این بیماری منجر به ناپایداری مچ پا و پیچ خوردگی های مکرر پا شود.
علائم بالینی
پس از پیچ خوردن مچ پا، درد و تورم سریع ایجاد میشود. گاهاً ممکن است در عرض چند ساعت خون مردگی در قسمت خارج یا داخل در اطراف قوزک ها ایجاد شود.
زمانی که اندکی پس از پیچ خوردن مچ پا درد هریک از قوزک ها وجود داشته باشد و یا در سن بالای ۵۵ سال و یا زمانی که بیمار ۴ قدم را به علت درد نتواند بر روی اندام وزن بگذارد، لازم است رادیوگرافی از مچ پا انجام شود.
درمان
در مواردی که مچ پا پایدار است وحتی مواردی که ناپایداری مچ پا وجود دارد درمان غیرجراحی در گام نخست انجام میشود.
قدم اول در درمان غیرجراحی، استراحت، استفاده از یخ درمانی در ۲۴-۳۶ ساعت اول بعد از پیچ خوردن پا، بی حرکتی و بالا نگه داشتن پا جهت کاهش تورم است. آنچه مهم است این است که رباط آسیب دیده بر خلاف رباط های زانو، امکان ترمیم دارد و ۶ هفته بی حرکتی در پوزیشن مناسب مچ پا، امکان ترمیم آن را زیاد می کند. استفاده از بریس بعد از دوره درمانی لازم و فیزیوتراپی توصیه شده است. استفاده از کرم، تزریق کورتون و اولتراسونیک جهت فیزیوتراپی در این بیماران بی فایده است.
در ورزشکاران به علت لزوم بازگشت سریعتر فرد به مسابقه، درمانی متفاوت به کار می رود تا فرد به مدت ۳ هفته بتواند با تمهیدات بعد از درمان به ورزش برگشت داشته باشد.
درمان جراحی در موارد حاد، تنها در حالتی استفاده میشود که جراحت باز در ناحیه وجود داشته باشد و یا کنده شدن لیگامان همراه با تکه استخوانی بزرگ و یا دررفتگی واضح داشته باشیم که موارد فوق در پیچ خوردگی مچ پا نادر هستند.