در رفتگی ها

در رفتگی قدامی شانه:

این نوع در رفتگی اغلب در اثر افتاده فردن فرد بر روی دست,در حالی که دست کشیده و حایل بدن است اتفاق می افتد. وقتی این نوع در رفتگی اتفاق می افتد گردی طبیعی شانه از بین می رود و حرکات شانه دردناک و محدود می شود. وقتی سینه بیمار لمس می شود سر استخوان بازو در زیر ترقوه حس می شود. بیمار بازو و دست را به بغل کشیده نگه می دارد و قادر به چسباندن بازو به زیر بغل نیست. شایعترین عصبی که آسیب می بیند عصب آگزیلاری است و فرد دچار بی حسی بر روی ناحیه فوقانی و خارجی بازو می شود.

جهت تشخیص رادیوگرافی انجام می شود و در صورت تایید دررفتگی , جا اندازی در اتاق عمل و تحت بیهوشی عمومی انجام می شود.

بیش از ده روش جااندازی وجود دارد و در صورتی که جا اندازی بسته موفقیت آمیز نباشد و یا دررفتگی همراه با زخم باز و یا شکستگی  جابجا شده باشد نیاز به جراحی و جاندازی باز می باشد.

در رفتگی خلفی شانه:

این نوع در رفتگی معمولا زمانی رخ می دهد که بازو به بغل باز باشد و اندام فوقانی به سمت داخل بدن چرخیده باشد و در این حالت به شانه ضربه ای وارد شود. این نوع در رفتگی معمولا به دنبال تشنج ایجاد می شود. تغییر شکل ظاهری در شانه به دنبال آن دیده نمی شود. بیمار آرنج را خم کرده و دست را به بغل می چسباند و قادر به جدا کردن بازو از زیر بغل نیست.

در معاینه سر استخوان بازو در محل خودش قابل لمس نیست.

رادیوگرافی شانه سر استخوان بازو را به صورت لامپ نشان می دهد و این در حالی است که ممکن است دررفتگی در رادیوگرافی رخ  شانه دیده نشود.

این نوع در رفتگی نیز در اتاق عمل و تحت بیهوشی عمومی انجام می شود.

در هر دونوع در رفتگی , پس از جااندازی, در افراد جوان 2 تا 3 هفته در آویز گردنی قرار می گیرد و در صورتی که فرد پیر است هر چه زودتر حرکات مفصل شانه با رعایت محدودیت در بعضی حرکات آغاز می شود.