شکستگی اندام فوقانی

انواع شایع شکستگی انواع فوقانی بصورت زیر است:

شکستگی ترقوه (کلاویکل)

این نوع شکستگی در جوانان شایعتر است. شکستگی ممکن است در قسمت پروگزیمال (یا نزدیک به قفسه سینه) , میدشفت (یا قسمت میانی استخوان) و یا دیستال (قسمت انتهایی نزدیک به شانه) اتفاق بیفتد. عارضه این شکستگی جوش نخوردن است که در صورت عدم جراحی این حالت بیشتر اتفاق می افتد. این شکستگی در افرادی که الکل و یا سو مصرف دارو دارند همچنین بیماران روانی درمان نشده , بیماران بی خانمان , تشنج های کنترل نشده و بیماری که همکاری جهت درمان ندارد به صورت غیر جراحی انجام می شود.

در مواردی که قسمت میانی استخوان شکسته است بسته به میزان جابجایی قطعات شکسته, سن بیمار, میزان فعالیت و سلامتی بیمار, می توان جراحی را در نظر گرفت. بنابراین بیمار 16 تا 60 ساله ای که زندگی فعال دارد و کار سنگین انجام می دهد کاندیدای خوبی برای جراحی است.

در اطفال این شکستگی اغلب به دنبال کودک آزاری ایجاد می شود و اکثر این شکستگی ها با آتل ولپو و به صورت غیر جراحی درمان می شود و نتایج رضایت بخش است.

شکستگی قسمت ابتدایی استخوان بازو (پروگزیمال هومروس)

شیوع این شکستگی در افراد مسن بیشتر است. از بین رفتن خاصیت زنده بودن سر استخوان و نکروز سر استخوان و پارگی عضله بالا برنده شانه به دنبال این شکستگی زیاد است. بسته به تعداد قطعات شکسته شده, سن بیمار و زاویه قطعات نسبت به هم درمان ممکن است به صورت جراحی و یا غیر جراحی انجام شود. در موارد جابجایی یا خرد شدگی شدید, ممکن است تعویض مفصل راه درمان باشد. در شکستگی های قسمت ابتدایی بازو در اطفال, بر اساس سن, زاویه ایجاد شده در بازو بر اثر شکستگی و درصد جابجایی 2 قطعه ایجاد شده, جااندازی بسته, پین گذاری و یا میله داخل استخوان ( نیل ) استفاده می شود.

شکستگی قسمت میانی بازو (مید شفت هومروس )

این نوع شکستگی در اکثر مواقع با درمان غیر جراحی جوش می خورد. حتی بد جوش خوردن این استخوان هم به علت حرکات زیاد شانه قابل چشم پوشی است. آسیب عصب رادیال و جوش نخوردن از عوارض این نوع شکستگی است. در موارد حاد, عدم توانایی در جااندازی بسته, وجود شکستگی های متعدد در فرد, شکستگی دو طرفه بازو, وجود آسیب عصبی پس از جااندازی بسته, آسیب عروقی و شکستگی های پاتولوژیک و مواردی دیگر, نیاز به جراحی را ایجاد می کند. بهترین روش جراحی در بزرگسالان استفاده از میله های داخل استخوانی است.

شکستگی قسمت انتهایی بازو (دیستال هومروس)

این شکستگی می تواند منجر به آسیبهای عصبی و عروقی شود. در اکثر موارد نیاز به جراحی دارد و بسته به آن که شکستگی در داخل سطح مفصل و یا خارج آن است نوع جراحی متفاوت است.

این نوع شکستگی در اطفال متفاوت است و به نام شکستگی سوپراکندیلار شناخته می شود. به دنبال افتادن بر روی آرنج ایجاد می شود و درد و تورم و حساسیت در لمس و اشکال در خم و راست کردن آرنج ایجاد می شود. در مواردی که نیاز به جراحی است جااندازی بسته و پین گذاری انجام می شود و زمانی که جااندازی بسته رضایت بخش نیست جراحی باز صورت می گیرد.

شکستگی آرنج (اوله کرانون استخوان اولنا )

اوله کرانون زایده ای است که در ابتدای استخوان اولنا وجود دارد و با استخوان بازو سطح مفصلی دارد. مکانیسم ایجاد این نوع شکستگی افتادن روی نوک آرنج و ضربه مستقیم است که باعث شکستگی چند تکه ای اوله کرانون می شود. مکانیسم دیگر, انقباض همزمان عضله سه سر پشت بازو می باشد که شکستگی عرضی ایجاد می کند و بیمار پس از آن قادر به باز کردن و راست کردن آرنج نیست. به دنبال این تروما, تورم و خون مردگی در محل آرنج نیز ایجاد می شود.

در بیماران مسن و بیمارانی که شکستگی جابجایی ندارد شاید بتوان با درمان غیر جراحی درمان نمود و در غیر این صورت جراحی الزامی است.

شکستگی آرنج (سر استخوان رادیوس)

سر استخوان رادیوس که در امتداد استخوان رادیوس در آرنج قرار دارد ممکن است دچار شکستگی شود. بسته به اینکه شکستگی جابجا باشد و یا اینکه حرکات آرنج مختل شده باشد درمان به صورت غیر جراحی و جراحی به صورت فیکساسیون قطعه شکسته , خارج کردن قطعات و یا سر استخوان و آرتروپلاستی انجام می شود.

شکستگی ساعد (گالزی)

مکانیسم این نوع شکسنگی , افتادن روی دست, در حالی که ساعد به خارج چرخیده است اتفاق می افتد. این شکستگی به صورت شکستگی قسمت انتهای استخوان رادیوس به همراه دررفتگی سر استخوان اولنا در ناحیه مچ دست است. در معاینه انتهای تحتانی اولنا برجسته و درناک است. درمان آن اصول خاص خود را دارد و به صورت جراحی انجام می شود.

شکستگی ساعد (مونتژیا)

تایپ های مختلفی برای این نوع شکستگی وجود دارد و در اطفال شایع است. مکانیزم ایجاد آن افتادن روی دست است در حالی که ساعد به داخل چرخیده است. در همه تایپ ها سر رادیوس دررفتگی دارد و به دنبال آن شکستگی در قسمتهای مختلف استخوان اولنا در ساعد اتفاق می افتد.ممکن است همراه با آسیب عصبی باشد که بسته به تایپ شکستگی, درگیری اعصاب متفاوت است. درمان به صورت جااندازی باز یا بسته و بی حرکتی است.

شکستگی هر دو استخوان ساعد (اولنا و رادیوس )

در اطفال به خاطر ماهیت ارتجاعی استخوان ها, درمانهای غیر جرحی همیشه امتحان می شوند, اما در بزرگسالان درمان این شکستگی ها جز در موارد خاص جراحی می باشد. جوش نخوردن, بد جوش خوردن , از عوارض این شکستگی هاست که منجر به اختلال در حرکات چرخشی مچ دست می شود.

شکستگی استخوان  اسکافویید

استخوانی است که در مچ دست وجود دارد و مشخصه آن اینست که در اثر شکستگی ممکن است خونرسانی آن دچار اختلال شود و منجر به از دست رفتن خاصیت زنده ماندن استخوان شود.

معمولا زمانی اتفاق می افتد که شخص با کف دست به زمین برخورد می کند در حالی که دست به سمت انگشت شست چرخیده است. بسته به اینکه احتمال شکستگی چند درصد باشد, شک به شکستگی وجود داشته باشد و شکستگی چه مقدار جابجا باشد, درمانهای متفاوتی از جراحی و غیر جراحی انجام می شود.

شکستگی قسمت انتهایی ساعد (دیستال رادیوس)

این نوع شکستگی در سنین مختلف وجود دارد اما در افراد مسن به علت استئوپروزیس و پوکی استخوان شایعتر است. این شکستگی در سه سانتی متر انتهایی استخوان رادیوس در کنار مفصل مچ اتفاق می افتد. فرد بر روی دستی می افتد که مچ آن دست به سمت بالا خم شده است. بدنبال شکستگی تغییر شکل و تورم مچ دست مشهود است.

از عوارض آن, بدجوش خوردن , پارگی تاندون راست کننده انگشت شست, سندروم تونل کارپال و سفتی انگشتان تا شانه است.

درمان این شکستگی تحت تاثیر سن بیمار, میزان فعالیت بیمار , جابجایی قطعات , وجود درگیری داخل مفصلی و همچنین مدل قطعات شکسته متفاوت است. در بچه ها شکستگی این قسمت, به علت خاصیت ارتجاعی بافت استخوانی ممکن است منجر به جدا شدن قطعات از هم نشود. در واقع استخوان دچار چین خوردگی می شود.

شکستگی متاکارپها

این استخوانها که در هر دست به تعداد پنج عدد هستند در کف دست قرار دارند. شکستگی ممکن است در سر ,تنه یا پایه استخوان اتفاق بیفتد و بر اساس محل, محدودیت حرکت ایجاد شده و میزان زاویه دار شدن یا چرخش قطعات درمان های متفاوت خواهند داشت.

شکستگی انگشتان

هر انگشت از سه بند تشکیل شده است که بسته به مدل شکستگی و جابجا بودن قطعات شکسته درمان های متفاوتی دارد. عارضه شایع شکستگی های انگشتان, محدودیت حرکت است.