بیماری نورولوژیک اکتسابی پا:

ضربه مغزی، سکته مغزی و آسیب نخاعی از مهمترین بیماری های نورولوژیک اکتسابی پاست که ممکن است ناگهانی و یا آهسته پیشرونده اتفاق بیفتد. این بیماری های باعث دفورمیتی و بدشکلی های پا میشوند. اما برخلاف بیماری های نورولوژیک مادرزادی پا، در سن بالا اتفاق می افتند بنابراین می توان از ایجاد دفورمیتی پیشگیری کرد.

بهبودی نسبی سفتی عضلات تابع قانون خاصی نیست اما سکته مغزی، 6 ماه بعد، آسیب نخاعی، 12 ماه بعد و ضربه مغزی، 24 ماه بعد بهبود نسبی در عملکرد عضلات دارند. بنابراین درمان تهاجمی جهت دفورمیتی های حاصل از این بیماری ها تا این زمانها، باید به تعویق بیافتد.

انجام فیزیوتراپی، گچ گیری، تزریق بوتاکس و بلئک عصب تیتا از سایر اقدامات اولیه در درمان این بیماری است، استفاده از ارتوزها هم در شروع علائم می تواند از شدت یافتن دفورمیتی جلوگیری کند. آسیب اعصاب محیطی، مثل آسیب عصب سیاتیک( پرونئال و تیبال) نیز که بواسطه گلوله، تصادفات، دررفتگی مفصل هیپ و تروماها و دیسکوپاتی ها ایجاد مشوند نیز منجر به دفورمیتی و بد شکلی پا میگردد. همه این اعصاب، حس و حرکت منطقه خاصی از اندام تحتانی را پوشش میدهد. لذا پس از تعیین دقیق سطح آسیب و پس از انجام اقدامات درمانی غیرجراحی، جهت بازگشت نسبی عملکرد، اقدامات جراحی کمک کننده می باشند.